Ma parché proprio 'sta contrà? In uno dei musei de Londra el Vostro Diretór el g'a catà tanti e tanti ani fa, dei "reperti" co' sóra scrito "Casarole". La maravéia l'è stà tanta, anca parché el ghe passava a pié da tanto tempo tra quéle case. In quéi lóghi iè stà catè tre tombe "a cista" quertà da le piére del cóvolo che l'è croà zò, "cuspidi foliate", ponte de frècia "peduncolate", manaréti e pugnài in brónso co' "còdolo" e lama a foia de salgàr del eneolitico sensa desmentegarse de altre robe a uso arma in fèro che ne farìa pensàr a l'età del brónso. Par catàr questa contrà Casarole del '700 ghe vol póco anca se l'è un pél imboscà.
A metà strada tra Breonio e Fosse catémo un capitèl su la destra e a sànca una stradina no tanto larga che ne porta a la contrà Paraiso con fontana e 'na lissiàra (lavatoio); çinquanta metri dopo, podémo védar una giassàra del tipo 
ingeà, una de quéle con quèrto sóto tèra e denànsi gh'è una malga par la trasformassión del làte. Nel giro de póco a sànca parte un sentiér che in cinque minuti ne porta a la "nostra" contrà (o par ci vol in vinti minuti se pol rivarghe su strada de giara tirando drito). La prima cosa che catémo faséndo el sentiér, l'è una crose in piéra del 1884 con sóra scrito "IN HOC SIGNO VINCES" (con questo segno te vinsi), póco più in là a sànca catémo un vècia casa sóto a le sénge, 'ndóe ghe vivéa el custode de San Gioàni in Lòfa, conossù come "el marangón", a destra sóto a la séngia gh'è una casa tuta in piéra, come dal rèsto tuta la contrà, co' pórtego, una lissiàra e 'na sorgente, denànsi un s-ciàpo de case co' cortesèla fata co' laste de preàra.
Dopo 50mt. gh'è una malga co' una scalinàda che se ràmpega fin ai orti 'ndóe fin al 1960 gh'éra le vigne e faséndo altri quatro passi, la stradìna che la va verso el luamàr in diressión nord, passa de drìo a la seconda corte co sié case in piéra postà spala co' spàla e che le vién basà dal sól fin al tramonto, costruide al pari de quéle del rèsto de la Lessinia. Al piàn tèra se vede la presensa de stàle e cusine co' le inferiàde a le finestre visto che l'éra un lógo 'ndóe ghe passava briganti e contrabandieri, invésse al piàn de sóra catémo le camere co' de le finestrèle giusto par entràr la lùce e no el frédo nei mesi invernali. In fondo a la corte catémo una stradèla che la va zò a sànca de fichetón verso a l'Eremo in diressión del vaio co' cóvoli e cascàde, invésse a destra tornémo su la stradèla che nel porta verso el Monte Matuciàn in diressión Masi (Semàlcaldo e fredo, Fosse) o al pónto de partensa de contrà Paraiso.
Prima de 'nar nel vaio incontrémo l'Èremo costruido nel 1820 con funsión de deposito legna, rame e foie da 'ndóe se pól butàr i òci su la Val d'Àdese e 'l Santuario de Madona de la Corona. A destra parte un sentiér che i ne ména par cóvoli abitàdi nel Neolitico e anca nel Paleolitico medio come studià dal profe Zorzi a l'inissio del '900. Se némo nel vaio podémo védar un calcossa de veramente bèlo, una serie de cascade e piassè de 50 salti de aqua fin a Peri da far co' sóga dopia. Par ci ghe piase questo sport segnalémo che póco distante gh'è el cóvolo de Peri tra i piassè bèi del veronese e quél tra i Masi (semalcaldo-frédo) quértà da una cascàda de 30mt. che finisse in una pócia (par sicuressa no fémo védar le nostre foto de archivio). Come émo visto, le Casarole iè in un lógo magico e 
soratuto pién de storia e de storie, una su tute l'è propio quéla de l'Èremo. In quéla costrussión desmentegà da un par de ani, s'a fermà par un par de mesi, da l'aprìl del 1902, un tal Adelaldo Zivelonghi, riçercadór e naturalista co' la passión de l'archeologia, parché l'avéa sentì de le scoèrte del'Età del Bronso e voléa butarghe un òcio anca lu.
Dopo avér sistemà al mèio l'Èremo e catà un póchi de reperti, la zénte de la Contrà, g'a dito de nar fóra da le bale, cossità l'è restà tra i cóvoli a parte nei mesi invernali, quando vegnéa ospità da la zénte de Breonio o Fosse e lu, ricambiàva el piasér, dàndoghe 'na man a far legna o netàndo la stàla. Quando calchedùn ghe regalava calcossa da magnàr, el ringrassiava diséndo diése Ave Maria, par sto motivo, l'éra conossù come "Fra Adelaldo". Nel dugno 1939 la so reputassión l'è cambià in mèio, quando par caso el g'a catà nei cóvoli quel ciavà da la césa de Breonio, tanto che, la zénte de le Casarole g'a dito de tornàr a l'Èremo, dàndoghe 'na man a sistemarlo. Da quél momento te podéi catàrlo tra i boschi a far riçérche o inzenocià sul burón a pregàr denànsi al Santuario de la Madona de la Corona.
"L'eremita" el magnava con quel che cresséa ne l'ortesìn parché no magnava la cicia a parte quel che ghe vegnéa regalà da ci andava da lu par farse curàr. Faséa vari infusi come quel co' el vialòro (alloro) par ci l'éra costipà o par mal de òssi e quel co' el saùgo par pissàr. Par ci g'avéa mal de schèna come quéi che spacàva le piére ne le preàre, el ciapàva el malà e le tacàva a testa in zò, ligàndolo a pingolón par le caùcie co' 'na sóga a 'na rama de un àlbaro, vardando el Santuario par vinti minuti. Tra le curiosità, gh'è da segnalàr, che l'éra vestido come un frate, con un saio fato da lu e par 'sto motivo, la so abitassión, l'è conossù al di de ancó come Èremo. Durante la guéra 'sto lógo l'éra un magasìn par robe da magnàr che vegnéa portà da le mame dei disertori che i éra imboscà nei cóvoli e consegnà da Adelaldo verso sera. El 3 setémbre del 1953 Adelaldo l'é morto e secondo 'na fóla, la so tomba l'è proprio tacà al só Èremo.
Nel 2008 Aldo Soresini co' la passión par la speologia dopo averlo crompà, l'è riussido a sistemarlo da nóvo. Un pensiér el va anca lu, che l'è vegnù a mancàr nel dugno 2024, che ne la so vita passà nei "busi" de la montagna veronese, el g'a catà de tuto de più, da le scoèrte storiche a montagne de sgauie ne la Spluga netà in prima persona, sensa contàr le spedissioni nei "abissi" anca internassionali. Questa l'è la storia de un lógo magico che bisón conservàr. (Andrea Toffaletti)
